Kronika jest opowieścią o tym, jak dawni żołnierze starają się przekazywać historię młodym pokoleniom. Głównym tematem są tutaj spotkania i uroczystości po 1985 roku. Nie brakuje oczywiście także opisów wydarzeń wojennych, często drastycznych i smutnych. Dowiemy się m.in. jak Litwini obchodzili się z Polakami na Kresach Wschodnich czy jak Rosjanie likwidowali przywódców Armii Krajowej. Jest to publikacja wyjątkowa. Przez większość lat PRL-u akowcom nie wolno było -mówić o swojej przeszłości tak otwarcie, jak dziś

Tomasz Kurs, Gazeta Wyborcza, 13.11.2006

Kronika nie jest historią AK czasu wojny, lecz zapisem naszej codziennej, statutowej działalności na przestrzeni lat, które ona obejmuje. Czas ten dzieli Kronika na dwa okresy. Pierwszy obejmuje lata od 1985 do 1989. Jest to czas integracji rozproszonego środowiska akowskiego w ramach Duszpasterstwa Żołnierzy Armii Krajowej, powstałego przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Olsztynie, którego kapelanem został ks. dr Julian Żołnierkiewicz. Wspierał nas on w walce o powołanie do życia Stowarzyszenia Żołnierzy Armii Krajowej (ŚZŻAK). Przyjęcie światowego zakresu jego działalności połączyło rozproszone po wszystkich kontynentach świata towarzystwo akowskie. Powstanie ŚZŻAK pozwoliło rozwinąć w latach 1989-2006 szeroką działalność statutową Związku. W statucie, który jest podstawą naszej działalności, zapisane zostały bardzo ambitne cele, jakie postanowiliśmy realizować. Za cel podstawowy uznano przywracanie prawdy historycznej naszej najnowszej historii oraz odbudowę etosu Armii Krajowej. Jak byłby one realizowane na Warmii i Mazurach przez żołnierzy AK, czytelnik dowie się z zapisu tej Kroniki. Z pokorą muszę stwierdzić, że to nie jest pełen obraz tego, czego dokonali sędziwi żołnierze. Zapis kronikarski wszystkich wydarzeń, jakie miały miejsce w naszym regionie był trudny, a nawet wręcz niemożliwy. Cieszymy się jednak, że choć tyle udało się uchronić od zapomnienia.

Oddając czytelnikom Kronikę naszego Związku, pragnę we wstępie podziękować jej głównym bohaterom, tym którzy swą codzienną pracą oraz działalnością społeczną, w kontaktach ze społeczeństwem, a szczególnie młodzieżą, odbudowywali etos Armii Krajowej i odkłamywali naszą najnowszą historię – żołnierzom Armii Krajowej, naszym wspaniałym dziewczętom i chłopakom z okresu wojny i odbudowy zniszczonej Ojczyzny. Szczególną wdzięczność pragnę wyrazić studentowi Piotrowi Markiewiczowi, mojemu wnukowi, który w ostatnich latach bezinteresownie opracowywał komputerowo zapisy wydarzeń, przygotowując kronikę do jej wydania. Wydanie jej nie byłoby możliwe, gdyby nie  inicjatywa Prezydenta Olsztyna mgr Czesława Jerzego Małkowskiego. Docenił on naszą działalność na rzecz miasta i regionu oraz zapis kronikarski tej działalności, który powinien dotrzeć do szkół, bibliotek i szerszych kręgów społeczeństwa, interesującego się naszą najnowszą historią.

Jerzy Bernhardt

Kochani Autorzy „Idziem…”

(…) Pomysł wprowadzenia podjętego tematu przy okazji zbiorowej podróży Nowogródczan po 60 latach na Kresy to strzał w 10 dla wszystkich miłośników tamtych stron i ich historii. Potoczysta narracja, splatające się harmonijnie wątki rodzinne z konspiracyjnymi, zwarta historii powikłanych losów Kraju budzi szacunek i wdzięczność dla autorów. Wspomnienie o deportacji i niewyobrażalnych cierpieniach przypomina o tragedii i barbarzyństwie okupanta. Książka nie pomija żadnych ważnych wydarzeń historycznych i mogłaby być uzupełnieniem lektury w szkołach. Okres stalinowski i okres Gomułki z jego dramatycznymi okresami zagrożenia sowieckiego, cytaty z protokołów Sow. Biura Politycznego – to historia opisana w książce ze smakiem ale dosadnie i wybiórczo.

Podziękować należy za wyrazy wdzięczności wobec płk Kuklińskiego i jego roli w najtrudniejszym momencie zagrożenia niepodległości. Poszukiwanie swego miejsca po repatriacji, nauka i wszystko to, co wiązało się z dziejącą się ówcześnie historią i jej zawirowaniami znalazły swoje miejsce w tej książce. Nie można pominąć także wprowadzenia do historii bliskich autorce osób o szczególnej wartości.
Za tę świetnie napisaną książkę serdecznie dziękuję autorom. (…)

Dowódca VIII bat. 77 pp. AK rtm. Tadeusz Drobniak

Różne bywają spotkania. To, o którym opowiadają autorzy, jest szczególne. W wycieczkowym autokarze, po 60 latach, stanęła twarzą w twarz para starszych, ciężko doświadczonych przez wojnę ludzi. Dzieciństwo, szczęśliwe i beztroskie, przeżyli w osadzie wojskowej w Międzygórzu k/ Nowogródka. Rozłączyła ich historia na długie 60 lat. Ona – mroźnej nocy 10 lutego 1940r., w bydlęcym wagonie, została wraz z rodziną wywieziona na Sybir. On – sąsiad i towarzysz dziecinnych zabaw – zaginął gdzieś na wojennych drogach.

Odnaleźli się dopiero teraz, w lipcu 2000 roku, pielgrzymując do rodzinnych stron, do swej „małej ojczyzny”, bezpowrotnie utraconego raju dzieciństwa. Gdy widzieli się ostatni raz, byli dziećmi – Ona dziesięciolatką, On – piętnastolatkiem i teraz, po ponad półwieczu, szukali w swoich twarzach siebie sprzed lat.

Basia – Sybiraczka z archangielskich lasów i Jurek – żołnierz Armii Krajowej ps. „Harry” z VIII bat. „Bohdanka” 77 pp, mieli co wspominać, tym bardziej, że pielgrzymowali w nadzwyczaj godnym towarzystwie – chóru „Nowogródzkie Orły”, prowadzonym przez pana Wacława Fiszera, żołnierza tegoż VIII bat. ps. „Myśliwy” oraz ich towarzysza broni, pana Romualda Charuzińskiego ps. „Mazur”, również żołnierza Armii Krajowej z VIII bat. „Bohdanka”.

W tych wspomnieniach znajdziesz, Czytelniku, powikłane ścieżki, „polskie drogi” kilku bohaterów tamtych lat. I Ty, Kresowiaku, znajdziesz tu swoją historię, wszak stamtąd Twoje korzenie…

Lucyna Michalska Świerz, Jasło maj 2001 rok

Publikacja opisująca działania służby medycznej AK w czasie wojny na Kresach Wschodnich. Autorem jednego z rozdziałów „Szpital polowy AK – szpitalik „melina” w Kolonii Wileńskiej” jest Jerzy Bernhardt.

Publikacja – przewodnik dotycząca miasta Olsztynka i okolicznych terenów.

Publikacja – przewodnik dotycząca miasta Mrągowa i terenów okolicznych. Autorem rozdziału „Środowisko geograficzne”, dotyczącego mi.n. ukształtowania powierzchni, budowy geologicznej czy wód powierzchniowych, jest Jerzy Bernhardt.